Dirkdb

Ingeborg ging er dwars doorheen, door de wind door de regen maar wij lijken wel watjes te worden die tegen alles moeten beschermd worden en ontdaan worden van alle persoonlijke verantwoordelijkheid.

Voor het derde weekend op rij kunnen we spreken over onstuimige weersomstandigheden.
Goh ja of toch iets wat daar op lijkt.
Ja het waait, ja er worden bomen ontworteld en ja het kan aangenamer zijn buiten.
En uiteraard is dit niet meteen aangenaam voor de mensen die schade opliepen door deze weersomstandigheden.
Maar toch erger ik met dagelijks meer aan de overdreven waarschuwingen en ‘goede raad’ die wordt verspreid om ons tegen deze weersomstandigheden te beschermen.
Het lijkt wel of we niet meer voor onszelf kunnen zorgen, dat we moeten worden begeleid in elke stap die we zetten.
Door ‘stormen’ namen te geven wordt een sfeer gecreëerd die velen schrik aanjaagt want beelden van orkanen met namen duiken op.

Uiteraard moet je voorzichtig zijn en je aanpassen aan de weersomstandigheden maar dat moet je vooral zelf doen zo leer je volgens mij beter de gevaren te herkennen en ernaar te handelen.
Door mensen aan te raden binnen te blijven bij rukwinden tot 100 kilometer per uur bereik je eigenlijk net het omgekeerde.
Mensen gaan wanneer ze teveel gepamperd worden zelf niet meer kunnen inschatten hoe ze moeten reageren in moeilijke omstandigheden vrees ik.
Want deze zuchten van de Goden kan je moeilijk echte stormen noemen, als dit weer al problematisch is, wat trouwens blijkt uit de ontwrichting van onder andere het openbaar vervoer, dan vrees ik voor een volledig stilstand wanneer het echt onstuimig wordt.
Gelukkig is Kris Peeters geen minister meer of we moesten binnenblijven en hamsteren, zeker wanneer er een vlok sneeuw zou worden toegevoegd aan de weersvoorspelling.

Het ergste vind ik echter dat de individuele verantwoordelijkheid wordt herleid tot een absoluut minimum.
‘Men’ moet alles maar oplossen, ‘men’ is verantwoordelijk als er iets gebeurt, zelf ben je dat niet.
En dat is uiteraard niet waar, er bestaat geen ‘men’ wel een ‘wij’ en een ‘ik’ als het over verantwoordelijkheden gaat, over inschatten en juist reageren op omstandigheden.
Want met al dat ge’men’ komen we meer en meer in een samenleving terecht waar er altijd een ‘schuldige’ moet zijn, altijd iemand op wie we de verantwoordelijkheid kunnen afwentelen als iets mis gaat, als er een ongeluk gebeurt.
En zo belanden we in situaties waar er steeds moet worden gezocht en geprocedeerd tot we iemand verantwoordelijk kunnen stellen, tot in het absurde toe terwijl een ongeval en natuurkrachten nu eenmaal kunnen gebeuren en het ook gewoon een stom ongeval kan zijn zonder een externe verantwoordelijkheid.
Dát vergeten we steeds meer en meer en soms vraag ik me af of dit niet is ingegeven door de verzekering sector die steeds blijven zoeken naar iemand anders die voor de kosten kan opdraaien en zoveel clausules inbouwt dat er vaak een poortje is waardoor ze niet moeten uitbetalen.
Wat dan uiteindelijk resulteert in de overdreven waarschuwingen en acties wanneer we rukwinden gaan omvormen tot stormen met namen.

Dit schrijvend met de ruisende bomen op de achtergrond besef ik dat wat me nog het meeste stoort het de houding van nogal wat mensen is die enerzijds constant de overheid en hun vertegenwoordigers als incapabel, corrupt en zakkenvullend omschrijft maar anderzijds verwachten dat diezelfde overheid voor alles de verantwoordelijkheid neemt en hen ontneemt van elke individuele responsabiliteit.
Niet zelden zijn dit dezelfde mensen die eigenlijk geen besef hebben van de werking van een overheid, die een overdreven en onrealistisch beeld hebben van de macht en mogelijkheden van burgemeesters en ministers, die geen idee hebben van budgetten en echte kost van bepaalde maatregelen en diensten.
Uiteraard is dat niet de schuld van deze mensen, nu ja je beter informeren kan je ook zelf maar dat terzijde, maar toch ook vooral van de veranderende manier van communicatie en informatie in deze digitale en sociale mediatijden waar we bijna worden aangemoedigd om enkel dat te lezen en te bekijken wat in onze interesse sfeer ligt en wat aansluit bij onze persoonlijk mening.

En daar ligt volgens mij een echte uitdaging als we een gemeenschap willen blijven en geen groep van op egoisme en uitsluiting gebaseerde samenleving.
Antwoorden vinden op de vraag hoe we mensen beter kunnen informeren, objectief en transparent en liefst ook met zo weinig mogelijk foute informatie.
Uiteraard moet ook de eigen verantwoordelijkheid terug opgewaardeerd worden, ook dat zal mensen zelfbewuster en opener voor hun omgeving maken.

Tijd dus om de algoritmes die bedoeld zijn om winst te maximaliseren te onttronen op de verschillende sociale mediaplatformen en de inhoud terug te laten primeren en breed te informeren met respect voor alle meningen.
Dagdromen mag natuurlijk, maar ik ben ervan overtuigd dat polarisatie en conflict niet als ideaal model worden ervaren door de meerderheid en we dus als we willen echt terug kunnen naar een solidairdere samenleving.
Maar we zullen dan wel af moeten van de algoritmes en de politici die verdeling als een strategie zien om de eigen macht te verhogen.
De Tom Van Griekens en Raoul Hedebouws van deze wereld hebben hun bestaansrecht uiteraard, ze vertegenwoordigen een mening en een idee over hoe de samenleving er in hun wereldbeeld zou moeten uitzien.
Populistisch jazeker wel maar minder opportunistisch dan zij die standpunten enkel gebruiken om spelletjes van macht en eigengewin te spelen, ja dus minder Bart en Theo en meer eerlijkheid en duidelijkheid.

Maar, ik had het dus over de wind, beetje afgedreven, beetje een andere richting uitgeblazen.
Gedachten die even erg meanderen dan wanneer de wind bladeren laat dwarrelen in alle richtingen.
Nu nog hopen dat de wind de ongepaste en zogezegde vrije meningsuiting beschermende carnavals ‘marginalen’ van Aalst wat pest.