Bijna halfweg in wat je gerust mijn jaar van de tabula rasa mag noemen.
Kwam er eind 2017 een einde aan mijn bijna 24 jarige carrière bij mijn werkgever wegens outsourcing is beter voor de aandeelhouders dan zal ik 2017 vooral herinneren als het jaar van mijn grootste stommiteit ook, vol enthousiasme als zelfstandige aan de slag gaan met een redelijk fatale afloop.
Waarom en hoe daar heb ik het later nog wel eens over, die zelfreflectie is nog niet helemaal a point om met de wereld te delen.
Wat wél het gevolg is van die desastreuze periode in mijn leven is dus een soort van nieuwe start, op mijn vijftigste dan nog.
En dat mag je vrij letterlijk nemen, een nieuwe job, zeg maar gerust iets totaal anders, een nieuwe woonst in een nieuwe gemeente.
Eén van de 19 Brusselse gemeentes mag ik nu mijn thuis beginnen noemen.
En tot op zekere hoogte voel ik mij daar eigenlijk meer dan goed bij, al zitten er ook enkele serieuze haken en ogen aan, vooral de afstand tussen mezelf en vrienden en kids maakt het niet altijd even makkelijk, nog wat aangevuld met zeer wisselende werkuren en dagen waarbij je nooit verder dan een dag of drie kan plannen.
De vorige alinea maakt dat mijn grote voornemen om geen wagen meer te bezitten, ook een deel van de nieuwe wending in mijn leven, nogal onder druk begint te staan.
Maar ik ga er wel uitkomen, de vrije tijd die ik begin te winnen, het gevoel dat het leven echt wel meer is dan werken alleen maakt de problemen en moeilijkheden zeker overwinbaar.
Onthecht, tijd voor mezelf en de dingen die echt belangrijk zijn dat wordt het motto.
En de vrienden en kids krijg ik daar wel terug ingepast.
Dit blog?
Mijn job en de stad Brussel met al haar onvolkomenheden en absurditeiten zouden wel eens meer dan een goede inspiratiebron kunnen worden.
Dus wie weet wordt het eindelijk een echte restart, ook hier.